جاذبه در مقابل عشق

وقـتي اوليـن بار کسي را مي بيـنيم، صرفنـظر از مـحيـط يـا طريقه اين ملاقات، يا مجذوب او مي شويم يا نمي شويم. ايـن مجذوبـيت اوليـه اگـر دنـبال شود، سرانجام به دوستيمنـجر شـده و بـعد ممـکن است از حصار و موانعي که براي مـحافظت از خـود در اطرافمان کشيده ايم عبور کرده تـبديل به عشق شود. جاذبه معمولاً تصميم آني از دوست داشتن يا نداشتن است که به معيارهاي ناخودآگاه ما برمي گردد. وقتي کسي را رو در رو ملاقات کنيم، سعي مي کنيم او را با معيارهاي فيزيکي و ظاهري بسنجيم. اگر از طريق نامه، تماس هاي تلفني يا چت هاي اينترنتي با کسي آشنا شويم، سعي مي کنيم از طريق نحوه صحبت کردن و گفتگويشان و اينکه چقدر حرف زدن با آنها برايمان جالب و سرگرم کننده است، آنها را بسنجيم. کاملاً حقيقت دارد که در اينترنت مردم مي توانند هر طور که بخواهند رفتار کنند، و هر شخصيتي باشند که مي خواهند. اما آخر کار خودِ واقعيشان از شکاف شخصيتي که براي خود ساخته اند به بيرون نفوذ مي کند و خودِ واقعيشان را مي بينيم. نکته اخلاقي اين چيست؟ اينکه بهتر است خودمان باشيم. چون ممکن است روزي پيش بيايد که مجبور شويد يا بخواهيد که فرد آنطرف مکالمه اينترنتي را ملاقات کنيد. از طرف ديگر وقتي خودِ واقعي طرف مقابل را ملاقات مي کنيد، يادتان باشد که زمان باعث شده آن فرد را دوست داشته باشيد، به خاطر چيزي که در فکرشان و قلبشان است. ممکن است تصور کنيد آن معشوقي را پيدا کرده ايد که دقيقاً مثل شما فکر ميکند و دقيقاً مثل شما احساس مي کند. هيچ کس کامل نيست. همه ما اشکالات و نقص هايي داريم. اينکه بخواهيم فرد "مناسب" را براي خودمان پيدا کنيم اشکالي ندارد. اما اگر بخواهيم فرد "کامل" را پيدا کنيم، به جرات مي توانم بگويم که غير ممکن است. چون هيچ فرد کاملي وجود خارجي ندارد. وضعيت ظاهري اين فرد به اندازه وضعيت روحي و دروني او اهميت ندارد. ما عاشق روح افراد مي شويم نه قد و قواره و ظاهرشان. و گرچه براي بهتر کردن ظاهرمان مي توانيم کارهايي انجام بدهيم، اما اين نبايد معيار اصلي ما براي دوستي باشد. ما عاشق قلب انسانها مي شويم، عاشق درونشان، خودِ واقعيشان. مسئله مهم همين است.